...kendimi kazandım....

Ben çok denedim, kazanmaya çok uğraştım seni...Senin inadın mıdır, benim beceriksizliğim mi artık işte neyse - belki her ikisi... olmadı... olamadık be adam...
Olsun... Canın Sağolsun....

Zaman zaman heyecana kapıldığım "evet seviyor beni" dediğim anlar oldu... Bu hayalin peşinden azimle koştuğum anlar... Ama çoğu zaman bunların kendi zihnimin bana oyunları olduğunu fark edebilecek kadar da kendimdeydim aslında, -aşk sarhoşu- görüntümün aksine...

Küçük küçük imgelerden kocaman kocaman hikâyeler yazdığım oldu... Ettiğin ufacık bir söz ilân-ı aşk şiiri okumuşsun gibi hissetmeme neden oldu kimi gün...

Zaten -aşk- da bu değil mi adam? karşısındakini kullanarak kendi kendisini kandırması insanın...

Buluttan nem kapıp ağlamak bazen, bazen gülümsemeye benzer ufacık bir dudak kıvrılmasından kalın kalın sevda romanları yaratmak zihninde...

İşte..
öyle ya da böyle tek taraflı çabanın faydası yok insana... Kişiden kişiye süreç değişiyor elbette... Ben azimli sayılabileceklerden miydim?
Bilmiyorum ya
atasözleri eninde sonunda doğruya mı çıkar be adam?
fazla naz gerçekten de âşık usandırıyor galiba..

usanmışlığım senden değil yanlış anlama... Beni yormandan usandım ben
ve işte artık bitiriyorum içimdeki seni
Elveda...

Şimdi gidiyorum adam.. bu defa son gidişim diyemesem de..-defalarca dedim ve hep döndüm zira-
şimdi gidiyorum dilimde eskilerden bir melodi usulca...

"... gün oldu insanlara hayata darıldım
gün oldu bir hayali aşk sandım yanıldım
harcayamam kendimi aşktan korkanlara
seni kaybettim ama kendimi kazandım...."