Benci

Bir zamanlar, hayli hayli eskilerde kalan.. biri vardı, bir arkadaş
benim için çok değerliydi...
artık yok..
kimi sebeplerden kendi tercih etti artık olmamayı
benden gitmeyi
gitti
o gittikten sonra fark etmiştim aslında hayatımda tanıdığım en bencil insan olduğunu... Onu gönül bağımın baş köşesinde oturttuğum süre zarfında anlayamamıştım da sonrasında bakıp şaşırmıştım...

Eski defterler nerden düştü aklına da deştin diyeceksiniz di mi?

Dün Türk Dili dergisini okurken bir yazı ile karşılaştım
Işık Kansu yazmış
okurken gözümde bu eski dost canlandı..
dedim ki bu kadar olur yani
cuk
sanki o kendini tarif etmiş

paylaşasım geldi.. ama paylaşmadan neden paylaştığımı da paylaşayım ki bunun benim hayata bakışım olduğu zannedilmesin dedim..
çok konuştum di mi :)
girişin gelişme ve sonuçtan uzun olduğu bir yazı oldu..
ne yapalım
olmuş bulundu

"BENCİ
Beni soruyorsunuz, ben, derya, deniz...
Sular seller gibi. Durmaz esen yeller gibi. Küçük dağlar, büyük dağlar, adeta ben...
Onu da ben bilirim, bunu da ben buldum.
Atkım boynumda, sevgilim koynumda; yazarım, çizerim, uçarım, kaçarım. Taşarım, biri 'Sen ki, sen' demesin, coşarım.
Yürürken milli yüzücü, düşünürken Sokrat, konuşurken Çiçeroyum.
Aman tanrım, bu ne aşk, bu ne sevda, bu ne tutku. Sağ kolumda ben, sol kolumda ben.
Şahlanmış kösnük atım, baştan aşağıya Apollonum. Bedenim ben, akılım ben, tutmayın azarım ben.
Ben bene gebeyim, gel bana bebeğim."  Işık Kansu

fotoğraf: neslihan karayakaylar tamyaman / ankara 2010