ayrılıklar hep hüzün kokar.. bu defaki yavrum kokuyor...

ne zamandır yazamadım
çünkü tatildeydim
Bodrumda...
beni biraz okumuş olan bilir ki benim için Bodrum başkadır
dünya bir yana Bodrum bir yanadır
bu çok nettir:)

hep depresif ve hüzün dolu olur Ankaraya dönüşlerim
ama bu defaki
en beteri
neden mi?
Defne'yi bırakıp da geldim çünkü..
kızımdan en uzun süreli ayrılığım 10 günlüğüne İspanyaya gittiğimiz zamandı
bu defaki 3 hafta sürecek koca koca 3 hafta...
offf ne uzun....

daha bu sabah ayrıldık
teyzesinin karşısındaki bahçeye yavrulayan anne kedinin yavrularından birisini sıkıca kucaklamış olarak baktı arkamdan havaalanına gitmek için Nagihanın arabasına bindiğimizde...
anneannesi teyzesi eniştesi ve çoook sevgili kuzeni ile beraber ve çooooook emin ellerde ve çoooook mutlu olduğu bir yerde biliyorum
ve biz çok şanslıyız çoklarına bakarak
ve sanırım
ondan çok bana zor bu ayrılık

alışmalısın
diyor herkes
haklılar biliyorum...
ama bunu söyleyenler taşımadı ki onu 9 ay karnında 7 yıl koynunda.... her an kokusunu burnunda...
nerden bilecekler ki........
o üzüm gözlerle göz göze gelmeden kocaman 3 haftada neler geçeceğini  aklımdan
nerden bilecekler ki....

biliyorum bir gün böylece yürüyüp gidecek...
ama bu
arkasından için için gözyaşı dökmeyeceğim anlamına gelmeyecek o da net..

yaa tamam of
anneyim ben yahu.. gelmeyin üstüme

2012 yazı bodrum ayağı postu da geliyor yakında
neşelisinden
bol fotoğraflısından...



dipteki not: fotoğraflar: neslihan karayakaylar tamyaman