Postmodern Bir Piyanist Şantör- İzzet Arif

Heyecanla ekose gömleğinin göbeği üzerinde toplanan kısmını aşağı çekiştirdi. Aynaya hızlıca bir göz attı, kapıya yöneldi.

Karşısında alımlı bir kadınla tıfıl bir delikanlı vardı. Delikanlının varlığına canı sıkıldı hafiften, ekşitti suratı ancak çabucak toparladı.

“Alımlı kadınla daha sonra ilgilenirim, şimdi söyleşiye odaklanmalı” diye geçirdi aklından. Yanağı seğirdi hafiften. Ne vakit aklından pek hoşuna giden bir şey geçirse böyle yanağı seğirir sakalları oynardı.

Salona doğru yol gösterdi ikiliye, alımlı kadın üçlü koltuğa rahatça yerleşmeden önce elini uzattı:

-         -Selin ben sevgili İzzet Arif Bey

İki isminizi birlikte kullanmaktan hoşlanıyorsunuz diye duydum, bilmem yanılıyor muyum?

El sıkışırlarken “hayır” dedi İzzet Arif “yanılmıyorsunuz Selin Hanım”

Bu cevabı hayli ağırdan almış, o süre zarfında Selin Hanım’ın elini bırakmamıştı.

Kadın kibarca elini çekip, üçlü koltuğa rahatça oturup bacak bacak üstüne attı. İnce uzun bacaklarının ne kadar cezbedici oldukları siyah pantolonundan dahi belli oluyordu. Dalgalı kumral saçları handiyse beline geliyordu.

Oturduğu yerden, gözlerini hiç ayırmadan, bir hayli küçümser bir tavırla İzzet Arif’i inceliyordu.

İzzet Arif bu göz hapsinden tedirgin olup kapı ağzında dikilip kalan delikanlıya döndü; “otursana” dedi.

Selin

-         -Ah Berke unuttuk seni

İzzet Arif Bey, Berke fotoğraflarımızı çekecek…

“Hoş geldin” dedi İzzet Arif çaktırmadan çocuğu inceleyerek.

Çocuk orta sehpanın yanından dolanarak ikili koltuğun köşesine ilişti. Uzun saçlı, küpeli ,hafif kaslı, hayli tıfıl ama bir o kadar da yakışıklıydı.

İzzet Arif’in suratı ekşidi yine farkında olmadan. Kuvvetli rakiplerden hoşlanmazdı, yan gözle Selin’e baktı; oğlanla ilgilenmiyordu. Yüzü güldü İzzet Arif’in yeniden

“Filtre kahve yapmıştım yeni, içer miyiz?”

-         -Sütlü

dedi sadece Selin; fütursuzca İzzet Arif’i incelemeye devam ediyordu.  

Bu bakışlardan iyiden iyiye huzursuz olan İzzet Arif hemen mutfağa yöneldi. Berke’den yanıt alamadığını anımsadı, seslendi

“Berke seninki?”

-         -Sade

dedi Berke.

Kahveleri hazırlarken miskin tekir kedisi mırıl mırıl bacaklarına süründü. “Dur kızım şimdi ya” diye söyledi kediye. Çıkarken mutfağın kapısını kapattı kedi içeri gelmesin diye.

Selin kaykılarak oturduğu üçlü koltukta doğrulmuş, orta sehpanın üzerine not defteri ve kalem çıkartmış ve bir ses kayıt cihazı yerleştirmişti.

Uzanıp kahvesini tepsiden alırken

-         -Başlayalım mı?

dedi

“İnsan kahveye bir teşekkür eder, ne kaba kadın bu” diye geçirdi içinden İzzet Arif  “Tamam” dedi dışından.

Berke makinesini çıkartmış, orasıyla burasıyla oynayıp ışık ayarlarını yapıyordu.

Kahvesini alıp ikili koltuğun Berke’nin ilişmediği diğer köşesine oturdu İzzet Arif. Gözü göbeğine takıldı, ekose gömleği toplanmıştı yine, mutfakta çekiştirmediği için kızdı kendisine. “Şimdi bu kadın gözümün içine bakarken de düzeltemem ya” diye düşündü, yüzü ekşidi.

İzzet Arif piyanist şantördü. Evet günümüzde artık böyle bir meslek kalmamıştı 90’lı yılların başlarında popüler olan bu meslek tavernalarda org çalıp şarkı söylemekten ibaretti. Artık taverna kalmadığından, meslek de yok olup gitmişti. İzzet Arif bunu günümüzde canlandıran isim olarak bir anda şöhret olmuştu Ankara piyasalarında. Bir sosyete meyhanesinde icra ediyordu mesleğini. Ankara’nın o çok meşhur sosyete dergisi için söyleşi yapmaya da tam bu sebeple gelmişti Selin Yılmaz. Derginin popüler isimlerindendi.

İzzet Arif her ne kadar kendisini büyük bir sanatçı olarak görüp böbürlense de aslında hiç de sanatçı profiline sahip birisi değildi. Göbekli, sakallı, kaba saba bir adamdı. Gerçi sakalı şimdilerde çok moda olduğundan bırakmıştı ama çok da rahat etmişti doğrusu. Hem her gün traş olma zahmetinden kurtulmuş, hem de bol kıllı olduğundan traş olurken cildinin tahriş olup durması eziyetinden. 15 günde bir kuaförüne gidip düzelttiriyordu sakalı oluyor bitiyordu. Fiziki görünümünün uygunsuzluğu bir yana zaten geçmişte kalan piyanist şantörlerin de büyük çoğunluğuna ne denli sanatçı denilebilirdi, o da tartışılırdı doğrusu..

Neyse gerçekten de İzzet Arif kendisi için çok akıllıca bir seçim yapmıştı bu mesleği seçerken. Bu işe biraz ailesine kendini kanıtlamak, asilik yapmak adına bulaşmıştı. Tutacağı pek de aklına gelmemişti aslında en başlarda.

Zengin aile çocuğuydu İzzet Arif, feodal toprak zengini kasaba kökenli bir aileden geliyordu. Hiç para sıkıntısı nedir bilmeden büyümüş, uyduruğundan da olsa kolejlerde okumuş hatta yine uyduruk bir taşra üniversitesini bile bitirmişti. Sözde işletmeciydi. Bunu her fırsatta dile getirmeye bayılır ama hiç üniversite adı vermezdi.

Çocukluğunda zengin aile çocukları arasında piyano dersleri moda olduğundan buna da ders aldırtmıştı ailesi. Bir Mozart olamayacağı çok açık ve net olmakla beraber müzik kulağı pek de fena olmadığından üç beş bir şeyler kapmıştı o derslerden. Ondan başka iki kız bir erkek kardeşi daha vardı ama onlar hepten umutsuz vaka çıkmış, kısa sürede öğretmeni delirtmek suretiyle müzik hayatlarını noktalamışlardı.

İzzet Arif bir taraftan ailesinin ona sağladığı bol paralı imkanları sonuna kadar sömürerek kullanırken diğer yandan da onlardan utanıyordu. Çünkü kendince feodal düzene çok karşı, sıkı bir solcu, büyük bir aktivistti.

Yaşadığı hayatla bu seçimlerinin taban tabana zıt olduğunun yüzüne vurulmasından asla hazzetmezdi.

İşte piyanist şantörlüğe soyunmasının nedeni de ailesine karşı gelmek, kendi ayakları üzerinde durmak isteğindendi. Kendine kendi kriterlerine uygun –sözde- onurlu bir hayat kuracaktı. Sorarsan kurmuştu da. Lâkin Ankara’nın en lüks semtinde oturduğu ev, altındaki arabaları –evet iki arabası vardı- baba parası ile alınmışlardı. Bu konuyu hiç gündeme getirmez, elinden geldiğince ört bas ederdi.

Esasen yola piyanist şantörlüğü hedefleyerek çıkmamıştı. Amacı devrimci şarkılar söyleyip türkü barlarda çıkıp ekmeğini kazanmaktı. Fakat İzzet Arif’in çalabildiği tek enstrüman çocukluktan kalan piyano tecrübesi sayesinde org olunca, türkü bar hayalleri suya düşmüştü otomatik olarak. Gitar ve saz tıngırdatmayı da denemişti ama o derece umutsuz vakaydı ki..

Hoş ona sorarsanız çok iyi olacaktı bir gün

Hem gitarda, hem sazda…

Olacaktı emindi

aslında çok iyiydi de.. heyecanlanıyordu işte

o heyecanı bir gün kesin yenecekti

Ama o gün bir türlü gelemiyor, sürekli debelenmesine rağmen İzzet Arif bir arpa boyu yol kat edemiyordu….

-sürecek-