Bazen sıkışmış hissediyorum alandra

Canım Alandra,

Ne çok oldu yazmayalı.. Seni özlemediğim anlamına gelmiyor
biliyorsun..

Bazen oluyor böyle.. kendimi yapmayı sevdiğim her şeyden silkelenip uzağa savurulmuş gibi hissettiğim.. Öyle zamanlardayım bir süredir..
Bundandır sana yazmaları ihmal edişim de..
Hoş  açıklama yapmama hacet yok.. bilirsin zaten ya..
neyse..

Bazen kendimi iyice itilip itilip bir köşeye kıstırılmış gibi hissediyorum Alandra.. Üzerime geliyor her şey.. herkes..Hepsini, herkesi, her şeyi itecek bir deli gücüm olsa.. İtsem ve çıksam sıkışıp kaldığım köşeden istiyorum..
Ses bile çıkartamıyorum oysa.. Orada sıkıştığım köşeden iri iri açıp gözlerimi deli deli bakıyorum en fazla hayata.. o yani tek yapabildiğim..

Hep çok konuşmam gündeme gelir ya bilirsin.. Susmak hakkımı kullanıyorum böyle anlarda.. Üstüme üstüme gelen, canımı acıtacak  iğneleyici bir yığın söz sarfedenlerin her dediğini sükûnetle dinleyip kabullenivermiş gibi susarım böyle anlarda..
Yakıştıramadın değil mi bana..
Yakışmıyor belki de
ya da belki de aslında en yakışan bu bana..
Çok yıpratan bir şey susmak aslında.. için için yiyen bir şey insanı..
En çok bu zamanlarda düşünür merak ederim "neden değer verdiklerim bir yolunu bulup canımın acıyacak bir tarafına dürter ellerindeki iğneleri ki?" diye....

Oysa merak etmek yersiz belki de Alandra.. Hayat bu..
Sistem..
Böyle işliyor...

Alandra...
Çok özledim seni..

Hasret dolu sevgilerimle...

dipteki Not:
Fotoğraf: Otoportre - Eylül 2013/Gelveri