Oysa
adam.. böylesine sevilmenin, sevildiğini böylesine içten duymanın coşkusuyla sağırayazmıştı k'adın "git"meden çok önce..
dilsizleşmişti hissettirmeden..
oysa adam..
oysa adam bir gülüverse
sadece hafifçe gülüverse..
feda edecekti kadın neyi varsa..
oysa kadın ne kadar baktıysa da yüzüne adamın.. bulamadıysa tek bir kıpırtı... darmadağılmaktan yorulduysa lime lime
oysa kadın...
öleyazmıştı öyleyse kader onlarınkini..
kadın oysa, adam o değildi besbelli..
hak verdim öyleyse..
kadın, hoşça kalsın diye öyleydi
kadın oydu adam o değildi..
oysa da reddedendi "o"luğunu
kadın hoşçakal(a)madı
kadın kal(a)madı....
öleyazan kader değildi...
duydum ki boya kalemlerini kal'a'mayanlara miras bırakırmış ebemkuşlakları..
çoğalsınlar diye..
gül'eyazsınlar diye..
-kadın.. şimdi değil belki..ama sonrası var ya..-
ve kadın giderken başını kaldırıp gözünü daldırıp uzak ufuklara
göz kırptı ebemkuşaklarına
miraslarına sahip çıkacağı bir gün yeniden gelir umuduyla
'gül'meye mecali yoktu ya
umut yitmezdi kalp attıkça
gün gelirdi kadın yine gül'eyazardı
olur ya...
NKT
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder