mutluluktan kırılır mı insan?

seninle konuştuğumuz zamanlar ruhumun bahar dalları çiçek açıyor adam..
ne zaman bir ses, bir nefes , bir işaret alsam senden..
pıtrak gibi pıtırdıyor çiçekler...
öyle ki ruhumun dalları eğiliyor çiçeklerin ağırlığından... ödüm kopuyor çıt diye kırılıverecekler diye bazen

mutluluktan kırılır mı insan adam?

anlık mutluluk şoklamalarından mesela ölünür mü?

öleceğim sanıveriyorum bazen..
öyle...
ruhumun dalları üzerindeki çiçekleri taşımayacak, çıt diye kırılacaklar ve ben ölüvereceğim sanıyorum...

Ölmek kolay mı ki adam?

Ha deyince ölünemiyor aslında.. biliyorum...
ölsem ölsem diye bekleyen nice hastalar görmedik mi ahir ömrümüzde..

esas sen canımı yaktığın zamanlar ölecek gibi hissetmeliyim aslında -yani teoride biz insanoğlundan beklenen budur hep... öyle değil mi ya?
 ama tuhaf ki öyle zamanlar
sen beni yaralayıp, canımı acıttığın zamanlar
-ki ne kadar sık yapıyorsun bunu bana... biliyorsun değil mi?
...
biliyorsun...

neyse, ne diyordum?
hah
beni yaralayıp, canımı acıttığın zamanlar değil ölecek gibi hissetmek, daha bir hırs ve azimle tutunuyorum hayata..

ama ne vakit mutlu etsen beni...
laflasak mesela
havadan sudan..
özensizce bir laflama da olsa..
ruhumun dalları çiçek açıyor
ve çıt diye kırılıp öleceğimi zannediyorum

hakikaten adam
kırılıverir mi insan mutluluktan?