USULCA GİDERKEN

DAHA ÖNCE SÖZ ETMİŞTİM
OFİSİ TOPLARKEN GEÇMİŞ YILLARDA YAZDIĞIM BİR AJANDA BULDUM İÇİNDE VARLIKLARI BİR YANA YAZDIĞIMI DAHİ UNUTTUĞUM ÖYKÜLERİM DENEMELERİM VAR DİYE
İŞTE BU DA BİR ÖYKÜ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Usulca kapattım kapıyı çıkarken; uyuyordu ve onu uyandırmak istememiştim. Oysa bunun bir gün olacağını hissettiğim anlarda, hayalimde beliren, içimde birikenleri avaz avaz haykırıp, filmlerdeki gibi “eşyalarımı sonra aldırırım” deyip, kapıyı tüm gücümle çarpıp çıkmaktı. Şimdi elimdeki valizi çağırdığım taksinin bagajına yerleştirirken hayatın hiç de öyle filmlerdeki gibi olmadığını biliyorum.


İçimdeki hissi tarif etmem imkânsız. Ben, onun bıraktığı boşluğu mu yaşıyorum, yoksa nice zamandır taşıdığım bir yükten kurtulmanın hafifliğini mi?


Aslında hiç de bunları düşünmenin zamanı değil ve bunu taksi şoförünün “Nereye?” sorusuna verecek bir cevap bulamayınca fark ediyorum. Sonuçta eşyalarım ve ben bir taksideyiz, saat sabahın altısı ve bir yere gitmek mecburiyetindeyiz.


- İş yerim?

Valizim ve ben !

Bu imkânsız.


- Herhangi bir otel?

İşim dolayısıyla bildiğim tüm otellerle birebir çalışıyorum ve oralara gidemem.


Bu kentte mutlaka üçüncü sınıf oteller, moteller ve pansiyonlar var ama ben bilmiyorum.


- Arkadaşlarım?

Hiçbir arkadaş bir iş gününde sabahın altısında uyandırılmaz.



- Dostlarım?

Bu şehirde hiç dostum olmadı ki benim. Üç sene önce geldiğimde o zaten çoktan hayatıma sızmıştı ve muhtemelen buralara beni çeken de o olmuştu. Dost edinme fırsatı hiç tanımadı bana.



Ama bu kentte kalmak zorunda değildim ki...



Şoför mahallindeki yerinden yana doğru kaykılmış, sinirli yüz ifadesine aslında hiç de yakışmayan uykulu gözleriyle bana bakarak cevap bekleyen şoföre gülümsüyorum; artık verilecek bir cevabım var.



Terminale...



Bu saatte valizle nereye gidilir ki başka?...



Terminalde valizim ve ben taksiden iniyoruz. Telefon kulübelerinden birisine gidip kan kardeşimin numarasını çeviriyorum. Yedi sekiz defa çalıyor telefon ve uyku sersemi bir ses duyuyorum.



“Efendim”



Benim diyorum ona.

Başka birisi olsa “Manyak mısın bu saatte” der, terslerdi beni eminim. Oysa kan kardeşim “Yaptın değil mi?” diyor. Onu terk edeceğime inanan tek kişi oydu zaten ve hemen anlıyor. “Ben birazdan çıkacağım işe gitmek için kapıcıya anahtar bırakırım, ismini de söylerim, ondan anahtarı alıp eve gir” diyor.

- Nerdesin?

- Nereye gideceksin?

gibi sorular yok.

Ona gideceğimi hemen anlıyor ve benim ona diyebilecek tek bir şey var aklımda. Söylüyorum:

“İyi ki varsın”

“Akşama görüşürüz” deyip kapatıyor.



Saat 7:30 otobüsünde bilet buluyorum kolayca. Zaten hafta içi kaç kişi uzaklaşır ki bu şehirden.

Otobüste oturmuş kalkış saatini beklerken düşünüyorum onu ister istemez. Bu sıralar uyanmıştır çalar saatin o sevimsiz sesiyle. Henüz farkında değildir onu terk ettiğimin; pek az eşyamı aldım çünkü. Çoğunu bıraktım o evde. İçimden gelmedi onları da sürüklemek. Yine işe erken gittiğimi düşünmüştür beni göremeyince. Portmantonun üzerindeki ahşap kaseye bıraktığım anahtarlar gözüne çarparsa da unuttuğumu düşünür kesin



Ancak akşam geç vakit anlar dönmeyeceğimi. Ama bulamaz beni. Hiç bir zaman dostlarımın adreslerini, telefonlarını merak etmedi ve bilmedi; kan kardeşiminkini bile...



Gülümsüyor ve koltuğu geriye yatırıyorum. Otobüs hareket edeli bir kaç dakika oldu. Aylardan sonra ilk kez huzurlu bir uykunun derinliklerine doğru kaydığımı hissederken son düşündüğüm şey ilk molada şirketi arayıp istifa ettiğimi bildirmek gerektiği oluyor...



Eylül 1999

Neslihan Karayakaylar