“İyi fotoğraf çekmek” neyin nesiydi -- ?

Fotoğrafa başladığım ilk zamanlar "iyi fotoğraf mükemmel teknikten geçer" diyordum kendi kendime. Öyle olmalıydı, mantıklı gelen oydu. Doğru ışık, doğru pozlama, doğru kadraj, jilet gibi bir netlik, doğru bakış ve duruş açısı, doğru kompozisyon... Buna odaklamıştım kendimi. Peki “doğru” neydi?


Doğru...

Evet ama kime göre?

Kimin doğrusu?

Eğitmenlerimin söyledikleri mi doğruydu?

Doğruydu elbette, ama o onların doğrusuydu..

Kitaplarda, makalelerde yazanlar mı doğruydu? Tecrübeli fotoğrafçıların söyledikleri mi ya da?

Şüphesiz onlar da o kitapları, yazıları yazanların, o fotoğrafları çekenlerin doğruları değil miydi?

Peki onların doğruları ile benimkiler örtüşmeli miydi?

Örtüşmemesi beni başarısız mı yapacaktı yani?



Elbette işin başında genel kabul gören teoriyi bilmek, öğrenmek gerekliydi. Anlatılanı can kulağı ile dinlemek, gösterileni gözümü dört açıp gözlemek; hepsini özenle beynimdeki bilgi birikimi odasına arşivleyip, düzenleyerek –zamanı ve yeri geldiğinde tereddütsüzce faydalanmak üzere- istiflemek şarttı. Bunu gerçekleştirebilmek için kapasitemin aldığı kadarını yapmaya çalıştığımı sanıyorum.

Başlarda bir türlü anlam veremiyordum; zaman zaman çektiğim fotoğrafların bazısına hiç olumlu eleştiri alamıyor oluşuma... Kendimce ışık tamamen doğru ölçülmüştü, günün önerilen saatinde, önerilen açıyla, önerilen örtücü hızı ve önerilen diyafram açıklığıyla, kadraja girmemesi gerekecek tek bir şeyi kadraja sokmadan, sıra dışı bir kompozisyon seçerek çektiğime inandığım nice fotoğrafa şöyle bir bakılıp geçildiğine “hmm güzel olmuş” dahi denilmediğine şahit olmak biraz heves kırıcı olmuş da olsa, acemilik zamanlarımda; daha çok sorgulamaya götürüyordu beni... Nerede yanlış yapıyordum ki?

“İyi fotoğraf çekmek” neyin nesiydi -- ?

Bulduğum – elime geçen her fotoğrafa dair kitap ve yazıyı okumaya çalışarak ve her fırsatta fotoğraf bakarak, en çok da fotoğraf okumaları ve eleştirilerine yoğunlaşarak aradım bu sorunun cevabını... Aynı fotoğrafa konusunda uzman 3 -5 ayrı kişi tamamen apayrı yorumlar yapabiliyordu mesela...

Makinemi elime alıp sürekli yaşadığım dünyayı kadrajlayıp, deklanşöre basmakla olunmuyordu fotoğrafçı... İyi fotoğraf çekmenin yolu buradan geçmiyordu.. elbette pratik yapmak faydalıydı –her konuda olduğu gibi- ama esas işin felsefesiydi önemli olan.. Fotoğrafı herkes çekerdi, çekiyordu... Fark yaratabilmek fotoğrafı çekmekten değil, “yapmak”tan geçiyordu.. Çekilmiş değil, yapılmış fotoğraflar öne çıkıyordu öncelikle.. Ama esas konu bu da değildi fark edebildiğimce...

Yani artık fark edebiliyorum ki bir fotoğrafı “iyi fotoğraf” yapan tek şey var aslında...

Bu ne kusursuz teknik, ne kusursuz ekipman, ne muhteşem ışık, ne bıçak gibi bir netlik, ne büyüleyici bir mekân, ne kusursuz bir güzellik

Tek şey...

“İletişim”

Evet “iletişim”

Çektiğim –ya da yapmaya çalıştığım- fotoğraf izleyici ile iletişim kurabiliyorsa..

İzleyiciyi alıp bir başka diyara götürebiliyor, bir şeyi sorgulatabiliyor, bir anısını canlandırabiliyor, sorular sordurabiliyorsa.. kendisine uzun uzun baktırabiliyorsa, izleyicinin aklında kalabiliyorsa

İşte o vakit

“iyi” oluyordu yapılan iş...

Ve “iyi fotoğrafçı” da deklanşöre basıp kusursuz sayılabilecek iş çıkartanlardan ziyade, aklından geçeni, gözüne görüneni hangi fikrini, hangi şekilde, hangi izleyici grubuna, hangi zamanda sunması gerektiğini bilenlere deniliyordu bana kalırsa...

dipteki not: fotoğraf "mavinin güncesi"
Elif'le portre çalıştığımız bir zamanda avlanmışım.. tekrar teşekkürlerimle Masmavim