Bir fotoğraf karesi işte....

Fotoğrafta sırtı dönük kadrajlanmışlar gibiydim en başlarda. Yüzümü çevirmiştim senin aksi istikametine ama yine de oradaydım işte

 f: neslihan karayakaylar tamyaman / nisan 2013-ankara


Orada öylece dikiliyordum... Biliyordum arkamdaydın; sen yoktun ama kadrajda; çünkü sen aslında beni hiç umursamadın.
Orada olduğumdan da bihaberdin.  Seni görmüyordum, sırtım dönüktü... Ama oradaydın;
Orada ben çok uzun süre kaldım.
Önceleri çok canım yanıyordu... Bildiğin ağrıyordu yüreğim.
Ama işte insanız..
Ne ağrılar ağırlamıştı bu yürek..
Aşk ağrısını mı ağırlayamayacaktı...
Ağırladı...
Ev sahibeliğinde kusur etmeden hem de.
Eh... Her misafirliğin bir sonu olduğu gibi, yüreğime çöken bu ağrı da gün geldi torlandı toparlandı, gitti...
Ağrı gittikten sonra ben kaldım kadrajda bir hayli süre daha  
öyle...
sırtım dönük.. alışkanlık herhalde !..
sonra usulca uzaklaştım
Orayı, ortamı öylece bomboş bırakıp
uzaklaştım gittim sessizce
Sen...
Fark etmedin bile...
Kadraja bile girmemiştin zaten
Umursayamazdın haberdar bile olmadıklarını..
Umursamadın
Orası,
bomboş, sevimsiz, duygusuz bir fotoğraf karesi işte...
(5 Nisan 2013)

f: neslihan karayakaylar tamyaman /kasın 2011-ankara