Hayat dediğin bir ipin ucunda bazen....

durdukça durdukça bana kötü hissettirecek bir hadise yaşadık dün
çok ucuz atlattık
ve aslında çok da önemsiz bir şeymiş miş miş gibi yaptık..

Hayat dediğimiz şey
anlık
korkutucu böyle olduğunu somut olarak duyumsamak...

Dün akşamüstü Fotoğraf'ın F'leri atölyemizin sergisinde boy gösterecek fotoğrafıma son kararı vermek için randevum vardı eğitmenimizle..
Dernek kapalı olduğu için çok hoş bir cafede sırayla randevu vermişti İsa biz katılımcılara.. Öncesinde Vişnelik'teki bahar şenliğine uğramış ama Defne ve Büü'nün alerjileri feci halde azınca, bir de Vişnelikteki şenlik de bu sene hayli sönük gelince bize erken gidelim orada oturur fotoğraf bakarız demiştik.
İsa Defne beklemesin diye erkenden baktı sağolsun benim fotoğrafıma. O arada muhabbet ediyoruz bir şeyler içiyoruz falan.
Defne de oyalanıyor cafenin sağında solunda,
lavabolara giden kapılardan birisine ip perde asmışlar..
Bizimki -her ne kadar sadece geçtim, oynamadım dediyse de- o iplerin arasında tahminimce döne döne oynarken iplerden birisi boynuna dolayıp sıyırmış bir hayli
Ağlayarak geldi yanımıza anlamadık önce
Defne can acısına ağlayan bir çocuk hiç olmadı, basit şeyleri tınlamaz bile
ve ağlıyorsa-gerçekten ağlıyorsa tabi numara değilse- ortada ciddi bir şey var demektir.
Baktım boynu kabarmış
önce anlatmak istemedi
sonra geçerken oldu diye kıvırdı

zor sakinleştirdik.. hayli canı acıdı..

O anda biz Büü ile klasik soğukkanlılığımızla renk vermedik..
herkesi de tedirgin etmeyelim diye cafeden ayrıldık arabayla dolandık biraz açık hava bir yer istedi Defne Dodurga taraflarına doğru gittik o arada sakinleşip arabada uyudu

Lakin ben o buz gibi sakin görüntüm altında sakin miydim...
nerdeee
bütün gece kabus gördüm
o naylon ip jilet gibi şah damarı kesebilirdi
iyice dolanıp boğazını sıkabilir ve çocuk debelenirken nefessiz kalabilirdi
di
di
di


neyse ki ucuz atlattık

hayat denen
hakkaten bir ipin ucunda bazen

şu andaki durum şöyle:

ip perdeleri olan çocuklu aileler
bilgilerinize....