-her kapı kendine kapanıyor aslında-



Eski bir balıkçı köyünün eskimiş sokaklarını adımlarken kadın, aklından kapıların ardındaki yaşamlar geçiyordu.... Kimi süslemişti kapısını alıyla, yeşiliyle, mavisiyle, bir diğerinin çöpten çocuk resmi vardı kimbilir kimin çiziktiriverdiği üzerinde, kimi derip sağda solda ne bulduysa çatıvermişti işte öylesine... kimi demirdendi, korunaklı... kimbilir ne kıymetlileri vardı ki ardında bunca güvenlik aramış diye geçiriyordu kadın içinden... Belki üç-beş tahta parçasının bir araya getirilmesiyle derilip çatılıverilmiş olanın ardında pahada daha ağır gizler vardı da o kapının sahibi kalenderdi, demir kapınınkince pimpirikli değildi olur ya... Herkesin bir şeye verdiği kıymet ölçüsünde biçilmez miydi o şeyin pahası aslında?

İnsanın kapısı insanı kendine döndüreniydi bir anlamda.. Kapatıp çekilince kendi dünyana, bırakınca dışarıyı o kapının ardında, işte o vakit ne ise o olmuyor muydu insan... Ha kendi kapısının ardında bile kendi olamayanları tenzih ederek kuruyordu elbette bu cümleyi kadın kafasında...

Eski bir balıkçı köyünün tozlu sokaklarını arşınlarken kadın... oradaki o sadeliği çekerken içine ... zaman donup kalmış hislerine kapılıp bir tatlı huzur alıyordu kadın o basit, o sıcak, o ne ise o köy sokaklarından...

Tek tek göz atarken iki göz-üç göz mütevazi köy evlerine, dalıp giderken dış dünyaya kapattıkları kapılarına

-her kapı kendine kapanıyor aslında-

diyordu kadın

kendine

sadece kendine.....