Karanlık günlerimizin gizindeydi sevgi..
Gizli gizli sevmiştik birbirimizi belki...
Aydınlık hep özlemimizdi...
Aydınlanınca çoğalacağımızı
Çoğaldıkça sıradanlaşacağımızı
...Sıradanlaşınca yitireceğimizi
bilemezdik
bilseydik
karanlıkta kalırdık hep belki.
neslihan karayakaylar tamyaman / 20 mart 2011
2 yorum:
br keresinde sağırlar gibi görüp körler gibi dokunsak keşke demiştim... ne kadar basitse o kadar yoğundu herşey, o yüzden çok iyi tanıdıklarımızla bir duvarın üstünde hiç konuşmadan sadece oturuyorduk. ve saçımızı kulağımın arkasında ufak bir parmak hareketiyle ittiğimizde, konuşmak istediğimizi biliyorlardı. sonra ne yaptıysak bir daha aynı olmadı hiçbirşey, unutulmuş bir dil gibi öylece kaldık, kimsenin konuşmadığı...
sevgiyle.
ah sevgili y.
işte
tam da bu
sözünü ettiğim..
tam olarak bu.
Yorum Gönder