özlem-aylin-pelin-ben
( e fotoğraf daha büyükken çekildi tabi.. ekip aynı ama yaşlar büyükçe)
şimdilerde yaptıklarımızı anımsadığımda
ve aynılarını kızımı yaparken yakaladığımı düşünmeye kalktığımda
ürperiyorum...
biz kelimenin tam anlamıyla
muzur veletlerdik....
o zamanlar bakkal diye bir şey vardı..
şimdilerde pek kalmadı sanırım
minik minik poşetlerin içinde emzik şekli verilmiş şekerler satılırdı. o şekerlerden alıp alıp o minik poşetleri biriktirmiştik
ve elimizde yeterli poşet olduğuna ikna olduğumuz bir gün hep oyun oynadığımız arsnın en nemli köşesini bulup kazıp bol bol solucan çıkarttık
poşetlerin herbirine iğne ile birkaç nefes alma deliği açıp
her bir poşete birer solucan yerleştirdik
ve poşetlerin ağzını makara ipliği ile bağladık evden aşırdığımız
civar binaları gezip güzelce bu harika hazırlanmış mektupları posta kutularına dağıttık
elbette kendi apartmanımızı muaf tuttuk
akabinde günlerce posta kutusunu açan insanların tepkileri ile ilgili hayaller kurup kurup anlatıp anlatıp gülüp gülüp eğlendik......
--devam edecek--
dipteki not:
Bugün hilal oğlunun ödevi olduğunu söyledi, anaokulunda annelerinin bir çocukluk anısını anlatacaklarmış..
dedim iyi ki defneye böyle bir ödev verilmedi
nefis rol model olurdum anılarımla çocuklara..
o anda bir ampül yandı
kaybolup gitmesin bu yaratıcı çocukluk anıları; bir seri başlamalı blogda diye
işte ben çocukken serisi böyle dünyaya geldi
hayırlara vesile ola işşalllaaaa :))))
2 yorum:
bende bakkaldan seker asırırken yakalanmıstım...eeee tabı o zamanlar bakkal dedıgın muhtar gıbı bırsey bızım sulalenın tamamını bılıyor :D o gun benı teyzeme soylemekle tehdıt etmıstı ne var sankı cocukluk ıste altı ustu bır paket seker :D
sen yaz bakalım bızım ne munzurluklarımız gelecek aklımıza arkadasım :D
ne alemmişiz değil mi :))
devam edecek
daha neler var neler :))
Yorum Gönder