Aman kimseyi Kınama....

Yıllar, yaşları takıp peşine ilerledikçe birçok şey öğreniyor, öğrendiğinin ayırdına varıyor insan... Dile kolay kırklık bir kadınım ben de nihayetinde... yarım asıra on kaladayım..
Benim de var elbet hayattan öğrendiklerim; hem de bir dolu....
En belirginlerinden birisi öğrendiklerim içinde
   --büyük konuşma ve asla birilerini kınama
her büyük konuştuğun başına gelmeden; her kınadığının yaşadığını yaşamadan 
                                                                    ölemezsin--

Peygamberin sözüymüş bu; rahmetli babam sık sık söylerdi herkese
"aman sakın kınamayın"
diye....

Haklıymış...

Geldi başıma kırk yıl içinde yalan değil; ne kınadımsa yaşadım aynını...
Şimdi bu yazıyı yinelendiğinden yazmıyorum
Hayır...
Uzun
hem de çooook uzun zaman oldu kınamaktan vazgeçeli; büyük laf söylemeyeli....
Bugün iş yerinde iki kız öğrencimizin sohbetine tanık oldum istemeden...  Beylik laflar ediyorlardı, mangalda kül kalmaz ya; öyle... Yeni nesilin pek ses ayarı yok da :)
20'li yaşların heyecanı işte.. Kendi pencereleri ölçüsünde idealist bakıyorlar hayata...
öyle gençler
öyle başındalar ki...
kız çocuğum var diye belki de.. hiç kıyamıyorum böyle kız çocuklarına..
Dilimin ucuna geldi sözcükler.. Yaşlı teyzeler vardır ya, her lafa karışır, uyarırlar :) anlayabiliyorum artık onları ...
lâkin anlıyorsam da o kadar yaşlanmadım daha; sustum ve uzaklaştım onları muhabbetleriyle bırakıp...
söylesem de dinlemeyeceklerdi ki zaten, gülecek dalga geçeceklerdi arkamdan
Bir zamanlar
ben de dinlememiştim..

hayat herbir sözcüğü  bölüp zamana yayıp yedirecek onlara da lokma lokma...
herkese yedirdiğince...
yazık..
yazık olmasına ya..

hayat da böyle bir şey işte galiba....

fotoğraf: neslihan karayakaylar tamyaman /eylül 2010-madrid havaalanı/ispanya