Gayret...

Gözlerimle başım dertte ya bu aralar
Annemden eve dönüyoruz arabada
Caponcuk arabada kucağımda
("kısa mesafe anne noolur koltuğuma bağlamaaa kucağında oturayıııım"
duygu sömürüsünden sonra)


mırmırmır söyleniyorum Büü'ye
"öf yarın iş var, nasıl çalışacaksam böyle yarıkör" vırvırvır...


Caponcuk usulca yanağımı okşayıp
"geçecek annecim, çalışırsın...
Gayret"

diyor

Nasıl yani?
4.5 yaşında bir moral vericim mi var yani benim şimdi
sadece varlığı bile moral verirken bana

minik elleriyle okşayıp yanağımı

boyundan büyük sözleriyle

her şeyin çok güzel olacağına olan inancımı destekleyen
üstelik bunu öğretilmeden, belletilmeden, ezberletilmeden
sadece  içinden geldiği için içinden geldiği gibi yapan
minik bir moral verici....


Şanslı mıyım ne?
Öyleyim evet....