İçimdeki aşkın intiharının dayanılmaz hafifliği...

Adam, Sevgili Adamım...

Kimbilir bu kaçıncı "bu sana son mektubumdur" mektubu... Ama inan bu kez Adamıma son mektubum gerçekten...

Bundan sonrası Dostumsun Adam, sırdaşım belki, Aşkım değil ama...
Tuhaf
İnsan aşıkken hiç bitmez zannediyor ya..
Hani öleceğimi zannettiğim günler olmuştu be Adam aşkından.. İçim parça parça kırılıp kırılıp batmıştı bedenimin içi çeperlerine, ılık ılık kanamıştım.. tuzlu tuzlu ağlamıştım geceden sabaha nice nice kere

Aklıma gelmezdi böyle birdenbire
Bıçakla kesip atılıvermişçesine
-Yazdığın bir mesajındaki- basit bir cümle ile...
Gümbür gürültü gelip yüreğime yerleşivermesinin tamamen tersine
bu aşk denen zıkkımın
yüreğimde can çekişmekte olduğu köşede
bu kadar tereddütsüzce bir anda çekiverip de tetiği
kendi infazını kendi elleriyle gerçekleştirivereceği
aklımın ucundan geçmemişti
İki kelimeye bakarmış ne tuhaf aşkımın hükmü
iki kelimeye kendini vurdu...

Ne şanslıyım ki bu aşk geberip giderken içimde çöreklendiği yerde, ardında bir dostluk bıraktı en heybetlisinden... Aşkı öldürürken içlerinde paylaşımlarını da yitirir insanlar genelde...
Biz -elbette en çok da senin sayende- yitirmedik ya paylaşımlarımızı, kocaman sağlam bir dostluk tutuyoruz ya avuçlarımızın arasında
ne şanslıyız aslında adam, ne şanslıyız baksana...

Böyle birdenbire yok olup gidince, aşkın yüreğimde yarattığı boşluğun girdabında fırdöndü duygularım bir süre
yalan değil adam...
Şükür ki
çok sürmedi durulması fırtınanın, esti gürledi kendince ya işte... Sonrası sütliman bir deniz yüreğimde... öylece kıpırtısız dümdüz çarşaf misal
şimdi gel hadi tut ucundan yüreğimin, çarşaf misal dümdüz halini yakalamışken
önce naftalinleyelim de didikleyecek güvelere önlemine..
Gel de katlayıverelim karşılıklı özenle.. sonrasında ben alır tıkıştırırım göğüs kafesimde ücra bir yere
uzunca bir süre kullanmak istemiyorum, güzelce katlayalım ki derli toplu kalsın sıkıştırıp itelediğim dip köşede
.. Bir daha hiç çıkartmam gerekmez onu oradan belki de..

Ağız alışkanlığı işte bağışla
hoşgör alışma sürecinde sana hala adam diye seslenmeme
Adamım değilsin artık elbette...
Dost diyeceğim bundan sonra sana müsadenle...

Senin için ne ferahlama oldu kimbilir Dost, sana aşkımın cehennemin dibini boylaması böyle tereyağından kıl çekercesine gerçekleşiverince...
İnsan aşık olmadı mı pek bunaltır karşısındakinin aşkı bilirim tecrübeyle..
Kuşlar gibi hafifledik işte ikimiz de
oh be

en çok
ama en çok
neye seviniyorum biliyor musun dost
birbirimizi yitirmediğimize..
kolay değil insan biriktirmek böylesi bir devirde...

kolayca,
böyle
kendini vuruvermesi şu aşk denen zıkkımın
beklediğim bir şey hiç değildi aslında...
hayat işte...
umulmadık nice nice hadise gelmedimi peşimiz sıra onca senelerce...

tam da şairin dediği gibi işte:

Aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da



Uzun bir hastalık gibi


Aralıksız dinlediğim alaturka bir fasıl gibi


Gökyüzüne bakmayı, dostlara mektup yazmayı


Çiçekleri sulamayı unutmuşluğum gibi


Bitti.






Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da






Yürümeyi yeniden öğrenen felçli bir çocuk gibi


Sokağa çıkmalıyım şimdi ve çoktandır


İhmal ettiğim dostlara yeni bir adres bırakmalıyım


Pencereleri açmalı, kitapları düzenlemeliyim


Belki bir yağmur yağar akşama doğru


Yarıda bıraktığım şiirleri tamamlarım






Aşk da bitti diyordu ya bir şair


Aşk bitti işte tam da öyle (AHMET TELLİ)

Şimdi dost
hadi gel
oturalım şu bankta dinginlikle, anlatalım birbirimize havadan sudan zevkle...
o aşk yılanı, -içime çöreklenen-
geberip gittiğine göre...
Dola kolunu omzuma dostça dola artık çekinme...
iki lafın belini kıralım neşe içinde...

ben çok konuştum nicedir
hadi sen de anlat bakalım içindekileri Dost
neler var neler yok sende...

Dalıp gidelim gel dost meclisi dinginliğinde....
Sana aşkımın ölüp bittiğine
Her şeye rağmen ayakta kalan dostluğumuzun dimdikliğine
birer kadeh de bir şeyler içeriz be dost zamanın en uygununu ilk denk getirişimizde...

Şerefimize...