güneşi özleyen kadın

güneşi özledim dedi kadın
sıcacık ısıtan güneşi...

ama bembeyaz kar da hiç fena sayılmaz dedi adam

hayır dedi kadın
hayır hiç de fena değil
ama sevmiyorum ben soğuk havaları

gözünü dikip pencereden dışarı, dalıp yağmakta olan kara usulca fısıldarca konuştu adam
anlıyorum

anlamıyorsun dedi kadın
mevsimlerin ne önemi var diyorsun içinden yazmış kışmış ne önemi var
kafayı takacak konu mu bu şimdi diyorsun
kış biter bahar olur yaz gelir sonra sonbahara döner mevsim kış da döner diyorsun
sonra yine gider diyorsun
sen beni anlamıyorsun...

adam dönüp yüzünü kadına, baktı dikkatle

evet dedi
söylediklerin doğru
alt tarafı mevsim hepsi
biri gider gelir diğeri
hangisinde sürüp gitmekteyse o anda yaşantımız onun güzel hallerini seyreylemeli...

demiştim
dedi kadın
anlamadığını..

sonra oturup kanepeye topladı ayaklarını altına
elinde bir çay fincanı vardı
irice bir yudum alıp çayından
güneşi özledim
dedi

adam belli belirsiz omuz silkti
yavaş adımlarla çıkıp odadan mutfağa yöneldi
kadın devamında bir şeyler daha dese de duymayacaktı
nasıl olsa anlamıyordu....

kadın hala ayakları altına toplanmış çay yudumlarken
ruhu buza kesmişken kar kıyametten

güneşi özledim ben

diye kendi kendine fısıldıyordu....