Önyargı acıtıyor gerçekten de...

Fotoğrafı doğru çekmeyi öğrenmeyi onu  daha iyi fotoğraflamak için istemiştim başında..
Sonrasında bunca ciddiye alacağım aklıma gelmiyordu hiç,
temel eğitim alıp az çok doğruya yakın fotoğraf nasıl çekilir öğrenip bırakırım zannediyordum... Şimdilerde olduğunca okuyup, araştırıp, işin felsefesine girerek ve farklıyı yakalamanın yolunun nereden geçeceği hakkında kafa yorarak, doğruyu yapmaya çaba harcayarak; ciddi boyutta bir mesai harcayacağım fikri başında yoktu kafamda
yalan değil...


Hoş zaman zaman da yalan söylemek lazım belki..
Çünkü bunu bu şekilde ifade ettiğimde
cümlelerim kırpılıp kırpılıp -hani şu magazin dergilerinde yaparlar ya birisi 15 cümleden oluşan bir konuşma yapar ve dergiler sadece tek cümleyi alıp o kişinin anlattığının tamamen aksi bir sonuca itiverirler okuyanları; hah işte tam da o misal-
"çocuğunun daha iyi fotoğraflarını çekmek içinmiş"
şeklinde yanlış -ya da yanlış demeyim de eksik- yorumlanıp dalga mevzuu yapılabiliyor kimi sosyal paylaşım platformlarında...
üzücü...


Kendimi sorgulatıyor bana, "acaba ben kendimi ifade etmeyi mi beceremiyorum ki?" diye..
belki de,
kimbilir...


Defne'yi yetiştirirken hep çok dikkatli oldum ve etrafımdan fırça yedim çoğu zaman,
"yetişkin gibi davranmasını bekliyorsun
çocuk o daha
bu kadar baskılama onu"
diye...
Biz başbaşayken evimizde dünyanın en özgür çocuğu o... kısıtlamam, karışıp bunaltmam
ama toplum içinde hep diken üstündeyimdir..
Gittiği bir yeri karıştırmaması, kirletmemesi, yüksek sesle insanları rahatsız etmemesi için çocuğu uyarır dururum kesintisiz..
Elinde dondurma külahı varsa bir mağazadan içeri girmem uyarıya gerek kalmadan mesela..
bir şeyle yiyorsa -çocuk işte gördü mü canı ister bazen bir şeyler ve aldırır doğaldır da- yabancı bir yere girmişsek alır elinden çantama koyarım hemen... Kirlettiyse bir yeri istemeden ve gördüysem bunu temizlerim bırakıvermem öyle..
25 aylıktan beri serviste benimle gelip gitmesine, tüm servisin maskotu olup tüm servis halkı tarafından baş tacı edilmesine rağmen sesi biraz yükseldi mi müdahale ederim" hişşşt hişşşt susssss" diye


zaman zaman bırakacak yer yokluğundan götürmesem çok daha iyi olacağını bildiğim yerlere götürmek zorunda kalmışlığım da oldu onu...
ama orada sorun çıkarmaması için elimden gelen ne varsa yapmaya çalışmışımdır her zaman..
Hatta böyle bir ortamda artık benim sessizce uyarmalarından öylesi sıkılıp yılmıştı ki çaresizlikten kedi gibi kıvrılıp uyumuştu Ayşeciğinin kucağında...
Hoş buna rağmen konu olabiliyoruz işte herkese açık sosyal paylaşım platformlarındaki karşılıklı muhabbetlere... "döke saça simit yiyip ortalığı batırdı çocuk" cümlesiyle, o mekana girerken elinde unuttuğum minicik simit parçasını farkeder etmez elinden çekip alıp çantamın derinliklerinde yok etmeme rağmen simidinin ardından kıvrılan minicik dudak içimi burkmuş olsa da...
üzücü...
en çok da vicdan azabı, hani çişim geldi dediğinde bile haşlayıp çocuğu" hişt rezil etme beni tut şimdi"  demiş olmanın... Hani salıversem ortaya da değişmiyorsa bana ve kızıma insanların bakış açısı ben nasıl kötü bir anneyim ki bunca baskı kuruyorum el kadar şeyde diye kendini yargılama seansları...
üzücü

İnsanın hassas olduğu konularda bu şekilde -ön-yargılanması..

kırıyor gerçekten
Bir de insan kendisine gelen dalga geçici, küçük görücü lafları göz ardı edebiliyor kolaylıkla da yılların tecrübesi arttıkça...
evladına gelince laflar...
hiç tanımayan biri tarafından, hiç tanımayanlara hakkında yorumlar yapıldığını görmek...
biraz ağır geldi bana
zor kaldıracağım bir yük...
kaldırırım
pek çok şey gibi
ama insanın içinde bir yerde bir şey kırılıyor
kırık kalıyor..
o kırıklık belki de hevesle yapılacak bir çok şeyden bir anda buz gibi soğutuyor insanı...

Hayat işte...
Azimli Yagüneşini yormak konusunda...
Olmadık şeyleri olmadık anlarda karşısına çıkartmakta...
(eylemlerine devam et sevgili Hayat
kolay değil batırmak bu güneşi öyle, elinden geleni ardına koyma..)


Önyargı..
ne kötü şey
zaman zaman ben de kapılıyorum önyargıya
ne kadar kırıcı oysa
başına gelince anlıyor insan
boşa dememiş büyükler
"önce iğneyi kendine, çuvaldızı sonra ele" diye....
daha dikkatli olmalıyım
önyargılarımda...
istemem kırgınlıklarım benzeri kırgınlıkları yaşamasını başkasının benim sebep oluşumla....

neyse..
özetle
ben GURUR DUYUYORUM KIZIMla, ANNELİĞİMle...
çocuk, ev, iş, yıllardır azimle birbirini kovalayan kendim ve ailemdeki ciddi sağlık sorunları vs. vs arasında kendim için, zevk aldığım için -elimden geldiğince, yeteneğim elverdiğince- yapabildiğim UĞRAŞLARIMla

bunun ötesinde onun bunun şunun ne düşündüğü çok da mühim değil

sadece teferruat aslında....